لحظه ای مانده به اسطوره شدن

این خدا حافظی ام عرض سلامی کم داشت 
                                                سفره ی درد دلم جان کلامی کم داشت

آسمان بود ،  پریدن هم ، اما ماندم
                                                که کبوتر شدنم گوشه ی بامی کم داشت

کوزه گر،چرخ ویک کوره ی خورشیدی بود
                                                  و زمین دور،  سفالم گل خامی کم داشت

خواستم باشم شیطان هبوطی شیرین
                                                حیف شد آدم من سیب حرامی کم  داشت

این همه چشمه و دریا چه نصیبی بردم
                                                   عطشم بی شک  باران مدامی کم داشت

                           لحظه ای مانده به اسطوره شدن گم شد زال
                            نقل نقال  نه  سیمرغ  که  سامی  کم داشت